สวัสดีครับ ก็ห่างหายกันไปนานพอสมควรหลังจาก Blog เรื่อง COVID-19 Part ① ครั้งล่าสุด
เอาจริง ๆ ต้องบอกว่าหลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น มันก็ได้เปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตในแต่ละวันของเราไปพอสมควร ส่วนประเด็นที่เราจะเล่าใน Blog วันนี้จะสั้น ๆ และเป็นเนื้อหาสบาย ๆ ไม่ได้หนักเหมือนคราวก่อน
หลังจากที่ได้ลาออกจากงานประจำ ประกอบกับในจังหวะนั้นมีเรื่อง COVID-19 เข้ามาพอดี ทำให้ตารางเวลาในการใช้ชีวิตของเราเปลี่ยนไปจากเดิม ถ้าใครที่มีคนรู้จักหรือคนใกล้ชิดป่วยเป็นโควิทก็น่าจะทราบดีว่าตารางการกินยาฟาวิพิราเวียร์นั้นจะแบ่งเป็น 2 ช่วงเวลาคือตอน 8 โมงเช้าและตอน 2 ทุ่ม ซึ่งหลังกินยาบางคนก็อาจมีอาการข้างเคียงบ้างแตกต่างกันไป เพราะฉะนั้นเพื่อความปลอยภัย ช่วงกลางคืนเราก็เลยต้องคอยแวะเวียนมาดูทุก 2-3 ชั่วโมงทุกวัน จนเวลานอนเราเริ่มที่จะเพียนไป
และก็เป็นตามคาดที่พอช่วงวันหลัง ๆ เราก็น็อกไปโดยปริยาย (ฮา) คือช่วงแรก ๆ มันก็ยังไหวและ แต่พอนานเข้า ๆ ร่างกายมันก็รับไม่ไหวสุดท้ายก็กลายเป็นนอนตี 5 แล้วตื่น 11 โมงแทน ถึงแม้ว่าช่วงนี้เราจะพยายามปรับเวลานอนให้กลับมาเป็นปกติแล้ว (เพราะไม่จำเป็นต้องอยู่ดึกแล้ว) แต่มันไม่ได้ดีขึ้นจากเดิมมากเท่าไหร่นัก แม้ว่าเราจะนอนเร็วแค่ไหนก็ตาม
ในทุกเช้าหลังจากที่ลืมตาตื่น เรามักจะรู้สึกปวดเมื่อยตามร่างกายตลอด เอาจริง ๆ ต่อให้เราตื่นเต็มที่แล้ว มันก็จะมีความรู้สึกว่าไม่อยากลุกขึ้นนั่ง ไม่ใช่ว่าร่างกายไม่มีแรงนะ แต่มันเป็นความรู้สึกที่ต้องการจะนอนต่อไม่อยากลุก
สุดท้ายในแต่ละวันเราก็เสียเวลาไปค่อนข้างมากกับการพยายามเอาตัวเองออกจากที่นอนให้ได้ (ฮา)
มันยากจริง ๆ นะ ทุกคน แล้วเราก็ยังไม่รู้ว่าควรจะแก้ยังไงดีเหมือนกัน (เศร้า)
หวังว่าเราคงจะสามารถหาทางดัดนิสัยตัวเองได้เร็ววัน
