เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาเราได้ดู MV เพลง「偶然の答え」 Guuzen no Kotae ซึ่งเป็นเพลงรองซิงเกิลใหม่ของซากุระซากะแล้วรู้สึกประทับใจในเนื้อเพลงและตัว MV มาก
สำหรับเรา 偶然の答え ถือเป็นเพลงรักที่ค่อนข้างกล้าในการนำเสนอความเชื่อเกี่ยวกับความรักในอีกมุมหนึ่งที่อาจจะไม่ได้เป็นที่ยอมรับมากนักในบางประเทศ สำหรับในญี่ปุ่นเองก็เพิ่งจะเริ่มได้รับการยอมรับมากขึ้นในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้ ในมุมมองของเราถึงแม้ที่ผ่านมาจะมีโดจินชิที่นำเสนอเรื่องราวความรักแบบ Homosexual กันมาค่อนข้างนานพอสมควรแล้ว แต่สำหรับในสื่อกระแสหลักเองยังถือได้ว่าไม่ค่อยได้รับการพูดถึงหรือนำเสนอมากไรนัก การที่ Sakurazaka46 หยิบเรื่องนี้ขึ้นมานำเสนอในช่วงที่ญี่ปุ่นเริ่มมีการให้สิทธิ์เสรีภาพทางเพศมากขึ้นเราเลยมองว่าเป็นจังหวะที่ค่อนข้างลงตัว
คำเตือน เนื้อหาต่อจากนี้เป็นการตีความของเราเท่านั้นไม่ได้เป็นของ official แต่อย่างใด
ตัว MV จะเริ่มจากคารินตอนหลังพิธีจบการศึกษาม.ปลายที่นึกย้อนถึงอดีตของตัวเองสมัยที่ยังเป็นนักเรียนม.ปลายอยู่ จากนั้นฉากก็ตัดมาที่สถานีรถไฟ ซึ่งเป็นตอนที่คารินตัดสินใจบอก ‘ชอบ’ กับริโกะไป และอีกฝ่ายเองก็บอก ‘ชอบ’ กลับมา แต่คำว่าชอบของคารินกับริโกะนั้น ‘ไม่เท่ากัน’ ฉากนี้เป็นจุดทริกเกอร์แรกสำหรับเราเลยก็ว่าได้ เรายังจำความรู้สึกที่ดูฉากนี้ครั้งแรกได้ดี มันเต็มไปด้วยความสับสนระคนแปลกใจ ต้องสารภาพว่าตอนนั้นเรายังไม่รู้ว่าเพลงนี้เกี่ยวกับอะไรหรือเนื้อเพลงเป็นยังไงบ้างเรียกว่ามันคือครั้งแรกที่เราจะได้ฟังเพลงนี้เลยด้วยซ้ำ
พอได้เห็นฉากนั้นเราก็เริ่มจะเดาได้ว่าเพลงนี้คงจะมีเนื้อหาเกี่ยวกับความรัก เราก็เริ่มคาดหวังแล้วว่าตัว MV จะนำเสนอความรักที่ว่านั่นออกมาในรูปแบบไหน และโซนี่กับซีดฟราวก็ไม่ได้ทำให้เราผิดหวัง
MV เริ่มย้อนอดีตอีกครั้ง เล่าเรื่องการพบกันของคารินและริโกะที่เกิดขึ้นอาจเพราะความบังเอิญ หรือโชคชะตาชักนำให้ทั้งสองคนมาเจอกันที่สเปนซากะในชิบุย่า ทั้ง ๆ ที่คารินและริโกะเป้นเพื่อนร่วมห้องกัน นั่งอยู่ข้างกันแท้ ๆ แต่ก็ไม่ค่อยได้ออกมาเจอกันข้างนอกเท่าไหร่ ถึงแม้ว่าจะนัดกันไปก็ตามแต่มันก็มีโอกาสที่จะไม่ได้เจอกันเพราะยกเลิกนัดหรือเหตุจิปาถะอื่นๆ แต่ในวันนั้นกลับมทีบางสิ่งบางอย่างชักนำให้ทั้งคู่ได้มาเจอกันโดยบังเอิญ และในตอนนั้นเองที่คารินได้สัมผัสถึงความลับของตัวเองที่ซุกซ่อนอยู่ข้างในจิตใจที่เธอไม่เคยได้รับรู้มาก่อน
และความรู้สึกนั้นของคารินก็ค่อย ๆ เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่กล้าที่จะพูดออกไปอยู่ดี จนเธอเริ่มรู้สึกราวกับว่ากำลังจะกลายเป็นอีกคนหนึ่งที่แตกต่างจากตัวเธอคนเดิม ในตอนนั้นเองที่เธอรู้สึกว่ากำลังจะกลายเป็นอีกคนหนึ่งก็ได้ตัดสินใจที่จะหลีกหนีจากความรู้สึกนั้น จึงได้เริ่มต้นเรียนการแสดงเพื่อปกปิดอารมณ์ความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองจากอีกฝ่ายโดยใช้การแสดงมาเป็นตัวช่วย
แต่ในที่สุดเธอก็อดไม่ได้ที่จะถามด้วยน้ำเสียงกึ่งล้อเล่นกับอีกฝ่ายไปว่าไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วพวกเรามาลองคบกันดูเลยดีมั้ย และอีกฝ่ายก็พยักหน้าตอบรับกลับมา แต่ทว่าการพยักหน้าของอีกฝ่ายนั้นจะสามารถหมายถึงการตอบรับได้หรือเปล่านะ หรือว่าเป็นแค่การพยักหน้าเพราะเห็นว่าเธอล้อเล่นกันแน่ ถึงแม้ว่าจะอยากรู้คำตอบนั้นแต่คารินก็ไม่เคยคาดคั้นอีกฝ่ายเพื่อเอาคำตอบอยู่ดี
ในตอนสุดท้ายเธอจึงตัดสินใจที่จะออกจากสถานที่แห่งนั้นไปยังโตเกียว โดยใช้ข้ออ้างว่าต้องการไปเป้นนักแสดง แต่เหตุผลที่แท้จริงคือต้องการออกจากริโกะเพราะเธอรู้แล้วว่าความรู้สึกของตัวเองคงไม่ได้รับการตอบรับเป็นแน่ ในเมื่อยังไงก็ไม่ได้รับการตอบรับจากอีกฝ่ายสู้เราถอยห่างออกไป เอาตัวเองออกไปอยู่ในสภาพแวดล้อมแห่งใหม่แล้วเริ่มต้นใหม่เสียยังดีกว่า แล้วเก็บเรื่องราวที่ผ่านมาไว้เป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำอันล้ำค่า และเมื่อลองมองย้อนกลับไป ก็จะเจอคำตอบของความบังเอิญทั้งหมดที่ผ่านมา
